Հարևան Վրաստանն աստիճանաբար դառնում է ջարդված տաբուների հասարակություն, որտեղ չկան կարմիր գծեր, սահմանափակումներ այս կամ այն գործչի անձեռնմխելիության վերաբերյալ:
Այս տարիների ընթացքում մեր հարևանը, հիրավի, անցավ լուրջ ու անշրջելի ճանապարհ՝ մեկ անգամ ևս ապացուցելով, որ քաղաքական կամքի առկայությունը բավարար է երկրում մթնոլորտ փոխելու, նոր մտածողություն ստեղծելու, նոր արժեհամակարգով հասարակական հարաբերություններ հաստատելու:
Դա մի հասարակություն է, որը չներեց Է. Շևարդնաձեի նման քաղաքական գիգանտին, մարդու, որի կամքով ժամանակին լուծվում էին աշխարհի բարդագույն խնդիրները:
Դա մի հասարակություն է, որը հետսովետական տարածքում իրականացրեց առաջին ժողովրդական հեղափոխությունը, որով արմատապես փոխեց իր զարգացման հայեցակարգը:
Դա մի հասարակություն է, որ այսօր չի ներում այդ նույն հեղափոխության ճարտարապետներին՝ հասկացնել տալով բոլորին, որ օրենքի առաջ պետք է հավասար լինեն բոլորը՝ այդ թվում նախագահը, երկրի նախկին վարչապետը, մարդիկ, ովքեր ճակատագրական դեր են խաղացել Վրաստանի զարգացման գործում:
Վերջապես, դա մի հասարակություն է, որ գիտակցաբար կորցնելով մասը՝ փրկեց հայրենիքի մնացած հատվածը՝ հանուր իր զավակների հետագա բարօրության:
Այսպես պետություն են կառուցում Վրաստանի քաղաքացիները: